"ათი კონცერტი მოტეხილი ფეხის თითით ვიცეკვე"

სუხიშვილებში ძმების, დებისა და დედა-შვილის ცეკვა უკვე აღარავის უკვირს. გასაოცარი ისაა, როცა დედა-შვილი ერთ კონცერტზე, ერთ ხაზში დგანან და ერთმანეთზე უკეთ გამოიყურებიან. სწორედ ასეთ დედა-შვილზე გიამბობთ დღეს. ნინო ნიკოლაიშვილი ნინო რამიშვილის მოსწავლე იყო. კარგად ახსოვს მისი შენიშვნებიც და თბილი დამოკიდებულებაც. მისი ქალიშვილი, მარიამ ფართლაძე, ანსაბლის სტაჟიორთა შორისაა, ზოგჯერ დედასთან ერთად ცეკვაც უწევს სცენაზე. 16 წლის მარიამის გარდა ნინოს კიდევ ორი შვილი ჰყავს: 18 წლის შოთა და 7 წლის გიორგი. როგორ მოახერხა წონის, ფორმისა და სილამაზის შენარჩუნება სამი შვილის დედამ და რას გრძნობს, როცა შვილის გვერდით ცეკვავს, ნინო თავად გვიამბობთ.

ცუდი რესპონდენტი ვარო, ასე მიშორებდა თავიდან სუხიშვილების მოცეკვავე. როგორც გავარკვიე, ინტერვიუები და ეკრანზე ზედმეტად გამოჩენა არ უყვარს, მაგრამ მაინც მოვახერხეთ ინტერვიუზე მისი დაყოლიება. დედა-შვილს შინ ვესტუმრეთ და საკმაოდ საინტერესო ინტერვიუ ჩავწერეთ.

- ნინო, როდის და როგორ შემოვიდა ცეკვა თქვენს ცხოვრებაში?
- ადრეულ ასაკში, ოჯახიდან. ბიძაჩემი, გოგი გველესიანი, მეტსახელად "ჭონაკი", სუხიშვილების ძველი თაობის მოცეკვავე გახლდათ. 15 წლის იყო, როცა ანსამბლში მივიდა და 30 წელი იცეკვა. სოლისტი იყო. მის ყველა კონცერტს ვესწრებოდით მთელი ოჯახი. ჩემი ძმა ზურაც ცეკვავდა, ცხონებული, 16 წლის წინ გარდაიცვალა ჯარში გულის მანკით. ამ დროს მე შორს ვიყავი ცეკვისგან. ვსწავლობდი, კვარტალში ერთხელ დავდიოდი რეპეტიციაზე, ისიც ბიძაჩემის ხათრით.

- შესაბამისად, ალბათ სხვა პროფესიაზე ოცნებობდით?
- პროფესიით ბიოლოგი გახლავართ, ბიოლოგ-მოცეკვავე (იცინის). 17 წლიდან ბოტანიკის ინსტიტუტში ვმუშაობდი მამიდაჩემთან, ექიმობა მინდოდა. ჩემი მეორე ბიძა, დავით გველესიანი, ექიმი გახლდათ, 20 წელი სასწრაფოს უფროსი იყო და მის გზას მინდოდა გავყოლოდი, მაგრამ თვითონვე გააპროტესტა ჩემი გადაწყვეტილება და ისღა დამრჩენოდა ბიოლოგიურზე ჩამებარებინა. იმავე პერიოდში სუხიშვილების სოლისტ, გულიკო სიხარულიძესთან მიმიყვანეს. ბიძაჩემმა თქვა, ხელის გაშლა ისწავლოსო და აი, ამ "ხელის გაშლით" დაიწყო ყველაფერი. მერე ანსამბლში მიმიყვანა ბიძაჩემმა და იქ კურიოზულ სიტუაციაში აღმოვჩნდი. მაშინ 18 წლის ვიყავი. ნინო რამიშვილმა რომ შემომხედა, მზერამ გულში გამიარა. "მნე ეიო ლიცო ნრავიტსა", - თქვა. ბევრი რომ არ ვილაპარაკო, ბიძაჩემის ხათრით დამაკავეს ანსამბლში. სასწაული თვალები ჰქონდა ნინოს, ტანში გცრიდა, რომ შემოგხედავდა, სულ ჩემს სახელს გაიძახოდა, სულ მლანძღავდა: - "ეტა ნი პრავილნა", "ეტა პლოხა", "ეტა უჟასნა". გამლანძღავდა, აბა რას იზამდა, ცეკვის აზრზე არ ვიყავი. სხვა სამყაროში მოვხვდი. ვერც ვხვდებოდი, რატომ მეჩხუბებოდნენ. ბიძაჩემიც მეჩხუბებოდა. ამიტომაც მიმაბარეს გულიკო სიხარულიძეს, იქნებ რამე უშველოსო. სასწაულად გამხდარი ვიყავი. კოსტიუმიც მიხდებოდა, ცეკვაც, მაგრამ მონდომება, "ჟილკა" არ მქონდა.

- ქორეოგრაფები განსაკუთრებული სიმკაცრით გამოირჩევიან, გახსენდებათ რაიმე მწარე ნინოსგან?
- მწარე ნაკლებად, თუმცა მკაცრი ნამდვილად იყო. ერთი კურიოზი გამახსენდა ახლა ნინოსთან დაკავშირებით. გახსოვთ ალბათ ის პერიოდი, ყალყზე დაყენებული ჩოლკა რომ იყო მოდაში. ერთ ბოთლ ლაქს ვცლიდი, ეს ვარცხნილობა რომ დამეყენებინა. მთელი კარკასი მქონდა თავზე აგებული (იცინის). დაუძახა გულიკოს ნინომ და უთხრა, "სკაჟი, შტობ ეტა უბრალა". წავუყრუე... ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ და ბოლოს უთხრა გულიკოს, სანამ მაგ ჩიტის ბუდეში ჩავაფრინდები, მანამდე უშველე რამეო. არადა, ის ვარცხნილობა ჩემთვის ყველაფერი იყო, ვერ ველეოდი. ახლა რომ ვუყურებ იმდროინდელ ფოტოებს, მრცხვენია, ასე როგორ დავდიოდი. დღეს ბევრად პატარა ვჩანვარ, ვიდრე მაშინ, იმ ვარცხნილობაში. მოკლედ, სხვა გზა არ მქონდა, ნელ-ნელა დავადაბლე ჩოლკა და ბოლოს შეველიე. მამიდას ვეძახდით ნინოს. ერთხელ ერთ-ერთი მოცეკვავე გახდა ავად და მის ნაცვლად ჩამაყენა რამდენიმე ცეკვაში, ნიანუ მიუცუცქდა და მან შეაპარა ჩემი კანდიდატურა.

- გახსოვთ პირველი ღელვა კონცერტის წინ?
- სრულ გაუგებრობაში მოვხვდი, დამხატეს, ჩამაცვეს, გამომაწყვეს და გამიშვეს სცენაზე. არც ვიცოდი, სად რა უნდა გამეკეთებინა. მაკიაჟსაც ვერ ვიკეთებდი ჩემით. კულისებში იჯდა ნინო და გვიყურებდა.

- ბიძასთან ერთად მოგიწიათ ცეკვამ სცენაზე?
- ამ კონცერტზე ბიძაჩემთან ერთად ვიცეკვე. მგონი, მან უფრო განიცადა ჩემი პირველი კონცერტი, ვიდრე მე. მე ახლა ვხვდები მის განცდას, როცა ჩემი შვილის გვერდით მიწევს სცენაზე გასვლა.

- მარიამიც შემთხვევით, ძალდატანებით მოხვდა ანსამბლში?
- თავიდან ყველაფერი მეორდებოდა, მარიამი ჩემს კონცერტებზე კულისებში იდგა. პირველად გრიმში რომ დამინახა, ისეთი პატარა იყო, იტირა. ხელში რომ ავიყვანე, ვერ მიცნო, შეეშინდა, გალურჯდა ბავშვი. 7 წლის იყო, ჩვენთან სტუდია რომ გაიხსნა და მივიყვანე. მახსოვს, პირველად ღია გაკვეთილს რომ დავესწარი, ფეხებს როგორ ადგამდა, კაცმა არ იცის, სამაგიეროდ, ისეთი ამაყი მზერა ჰქონდა, ისეთი მანერით დადიოდა, გეგონებოდა სტაჟიანი მოცეკვავეაო. მოკლედ, მარიამი ჩემზე ბევრად მონდომებული აღმოჩნდა. მე მორიდებული ვარ, ის უფრო თამამია სცენაზე. 14 წლის იყო, როცა "ქეთო და კოტე"-ში დააკავა ნიანუმ. მაშინ ანსამბლის ძირითადი შემადგენლობა გასტროლზე ვიყავით და სტაჟიორები დასჭირდა. იქიდან მოყოლებული ეფერება ნიანუ და ანებივრებს. მე ძალიან კრიტიკულად ვარ განწყობილი შვილის მიმართ. ახლა სტაჟიორებშია, როცა ანსამბლის ძირითად შემადგენლობაში იქნება, მე არ უნდა ვიყო იქ, ზუსტად ვიცი. ბოლოს ერთად 26 მაისს ვიდექით სცენაზე. არ მახსოვს, რა ჩავიცვი, როგორ გამოვედი, რა ვიცეკვე. სულ მარიამს ვუყურებდი. აფხაზურს ვცეკვავდით და ერთმანეთის პირისპირ ვიდექით. პირველ ოთხ გოგოში მოუწია დგომამ, მთელი დატვირთვა მათზე მოდიოდა. ვეუბნებოდი, იქნებ ვთხოვო ნიანუს და უკან გადაგიყვანოს-მეთქი. რატომო, ისე შემომიბღვირა, მეორედ აღარც გამიმეორებია. ამ მხრივ საერთოდ არ მგავს. მე არ მიყვარს თავის გამოჩენა. ბოლო რიგში დგომა მიყვარს. ვერ ვიტანდი სოლოს, არც ერთი სოლო არ მისწავლია. ოთხეულში გამოსვლაც არ მიყვარდა. ვიცოდი, სად უნდა დავმდგარიყავი, რომ ოთხეულში არ მოვხვედრილიყავი. ვიდექი ბოლო ხაზში და ვიყავი ლაღი. არასდროს მითქვამს, რომ დამჩაგრეს, თვითონ არ მინდოდა პირველობა.

- მარიამ, დედის კვალს გინდა გაჰყვე? სხვა პროფესიაზე არ ფიქრობ?
მარიამი:
- როგორ არა, მე-11 კლასში ვსწავლობ, ტელეჟურნალისტიკაში მინდა მოვსინჯო ძალები.

- ნინო, სამი შვილის დედა ხარ, როგორ ახერხებდი ერთდროულად შვილებისთვის მიგეხედა, ყოფილიყავი კარგი მეუღლე და პარალელურად სუხიშვილების მოცეკვავე?
- პირველ რიგში, ეს ჩემი მეუღლის დამსახურებაა, მან მომცა საშუალება გამეგრძელებინა ცეკვა. მარიამი და შოთა მიყოლებით გავაჩინე, იმ პერიოდში არ ვცეკვავდი, მერე დავიწყე ისევ. მშობლებიც ძალიან მეხმარებოდნენ, მათ გაზარდეს ჩემი შვილები.

- მეუღლის ოჯახი როგორ უყურებდა თქვენს საქმიანობას?
- ოო (იღიმება), მე მყავს ძალიან ლამაზი და ლაღი დედამთილი. უკრავს გიტარაზე, მღერის. იმერლები არიან, სოფელ ჩხარიდან. ხშირად ჩამოდის ჩვენთან. პირველად რომ შევხვდით ერთმანეთს, არ ველოდი მის იქ გამოჩენას, ძალიან მოკლე ქვედაბოლო მეცვა. რომ გაიგო მოცეკვავე ვიყავი, მკითხა, ცეკვის გაგრძელებას თუ აპირებო. კი-მეთქი, ვუპასუხე. როგორ მოასწრებო, ჩამეკითხა. დედაჩემი, მამაჩემი, თქვენ დამეხმარებით-მეთქი, მივახალე (იცინის). 18 წლის გავთხოვდი.

- თქვენი მეუღლე რას საქმიანობს?
- ცეკვისგან შორს არის, კარგად მღერის. ბიზნესით არის დაკავებული. ჩემს კონცერტებს არ ესწრება.

- რატომ, რას ამბობს?
- ხომ ამბობენ, ხელოვნება მსხვერპლს მოითხოვსო და მე ის მსხვერპლი ვარო, - ასე ამბობს (იცინის). მამაჩემი მაკითხავდა ხოლმე კონცერტის შემდეგ ყოველთვის. ერთხელ მოვიდა ჩემი ქმარი და რომ დამინახა, ასანთის ღერები გამოიღე კბილებიდანო, მითხრა. სცენის ხელოვნური ღიმილი მქონდა შემორჩენილი სახეზე. მიუხედავად ყველაფრისა, ყოველთვის პატივს სცემდა ჩემს საქმეს. მეც წავსულვარ დათმობაზე, ყოფილა გასტროლები, რომლებზეც ოჯახის გამო უარი მითქვამს. ამერიკაში წავიდნენ ჩვენები სამი თვით და მე დავრჩი. ბოლოს ლათინური ქვეყნები შემოვიარეთ. თავიდან 25 დღეზე იყო გათვლილი გასტროლი, მერე ქვეყნები დაემატა და სამ თვემდე გაიზარდა გასტროლის პერიოდი. ძალიან მინდოდა წასვლა... 12 ქვეყანა უნდა გვენახა. ბოლო დღეს შევაპარე, შეიძლება გაგრძელდეს გასტროლები-მეთქი, ნიანუმაც შემიწყო ხელი.

- მოულოდნელი სიტუაცია თუ გქონია სცენაზე? ტრავმა მიგიღია?
- განსაკუთრებული არაფერი. გადარბენები, სწრაფი გამოცვლები და ნახევრად უკვე სცენაზე გასულ ხაზში ჩადგომა მქონია. ილიკო ისე განიცდის, თუ ვინმე დაეცა ან ფეხი გადაუბრუნდა სცენაზე, არ არსებობს საყვედური უთხრას, პირიქით, ამშვიდებს ხოლმე. თან წარმოუდგენელია, რამე შემთხვევა გამოეპაროს, მოვა და მოგეფერება, დაგამშვიდებს. ტრავმა კი მქონია, ოღონდ არა ჩემ გამო. ნინიკო ჯოხაძე ჩემი გაზრდილია, დედას მეძახის, ანსამბლში რომ მოვიდა 15 წლის იყო. ერთხელ პორტუგალიაში ვიყავით გასტროლზე, ცეკვასა და ცეკვას შორის გასახდელში ვიჯექი, ფეხებს ვასვენებდი. ეს დახტოდა აქეთ-იქით, 15 წლის ბავშვს რა დაღლის. ერთიც ვნახოთ, შპაგატში გადახტა ოთახის ერთი კედლიდან მეორე კედლისკენ და ფეხის ნეკა თითზე დამახტა ქუსლით. ისე გავმწარდი, ხმაც ვერ ამოვიღე. თან ეს პირველი კონცერტი იყო. წინ ათი კონცერტი გვქონდა. ბიჭებმა გამიყინეს ფეხი. იმ ნატკენი ფეხით, გასაყინი საშუალებებით ტკივილ-ტკივილით ვიცეკვე ათი კონცერტი. თბილისშიც ერთი კონცერტი ვიცეკვე და როგორც იქნა, მივაღწიე ექიმთან. მოტეხილი მქონია ფეხის თითი. უკვე აღარაფერს ჰქონდა აზრი, მგონი, შეხორცებულიც იყო.

- ნინო, შენ ახლა სუხიშვილების სტუდიის პედაგოგიც ხარ. რა არის მთავარი იმისთვის, რომ ბავშვებს ცეკვა შეაყვარო?
- პირველ რიგში, ბავშვები უნდა გიყვარდეს. ჩემი მთავარი პრინციპია ბავშვების გაცნობა, მათი ფსიქოლოგიის შესწავლა. არ მიყვარს, როცა ბავშვი ბავშვს წინ ჩაუდგება. შეიძლება ძალიან კარგი იყოს, მაგრამ ამით არ უნდა სარგებლობდეს. იქ ყველა თანასწორია ჩემთვის, ყველას ერთნაირად ვუხსნი და ვუფრთხილდები. ისეთებიც მყავს, ვინც ჩემსავით უკანა ხაზში იმალება და ამ დროს სხვებზე უკეთესი მოცეკვავეა. ასეთი უნდა გამოაჩინო. ერთი სიტყვით, არაფერი არ უნდა გამოგეპაროს. ასი თვალი და ასი ყური უნდა გქონდეს. ძალიან ფრთხილად ვაძლევ შენიშვნას. არ ვყვირი, არ ვლანძღავ ბავშვებს. შეიძლება გავაჩერო ბავშვი და ათწუთიანი ფსიქოთერაპია ჩავუტარო.

- სახლში შვილებთანაც არ ხარ მკაცრი?
მარიამი:
- სახლში არ არის და (იცინიან)... სკოლაში მასწავლებლები არ იცნობენ დედას. მშობელთა კრებებზე ბებიაჩემი დადის. ბაბუაც დადიოდა ხოლმე.

- ნინო, წონის შენარჩუნებას როგორ ახერხებ?
- გურმანი ვარ, მიყვარს გემრიელად ჭამა. უბრალოდ, როცა ვატყობ, რომ წონაში მოვიმატე, ვაკონტროლებ საათებს, კვების რაციონს. ღვთის წყალობით, გენეტიკა მიწყობს ხელს, არ ვსუქდები, თორემ იმ რაოდენობის საკვებს, რასაც მე ვიღებ, სხვა ვერ გადაიტანდა (იცინის). ჩვენი გოგონები მუდმივად დიეტაზე არიან, მე ასე არ ვარ. ვარჯიში მშველის, რომ გავჩერდები და პენსიაზე გავალ, ალბათ გავსუქდები.

- როცა მართლა დადგება დრო და წახვალ დიდი სცენიდან, რა მოგენატრება ყველაზე მეტად?
- ყველაფერი - სცენა, კულისები, გრიმი, ფორმები, აურზაური გასახდელში, მაგრამ ყველაზე მეტად "ჯუთა" რომ მთავრდება, მაყურებელი ფეხზე დგება და ტაშს გვიკრავს, ის წუთები მომენატრება.

ნინო მჭედლიშვილი

ჟურნალი "რეიტინგი"